Een haat-liefde-verhouding heb ik met mijn smartphone. Herkenbaar 😉? Die o zo handige smartphone. Ik gebruik ‘m om de weg te vinden, zowel op de autostrade als in de diepste bossen, om te betalen, foto’s te maken, er een filtertje op te zetten, actualiteit te volgen, enz enz enz. Zelfs om te bellen!
Maar het ding is ook zo verslavend. Diepe zucht.
Ook bij kinderen zijn schermpjes tegelijk een vloek en een zegen. Even de peuter op de nannypad als mama wil douchen, halleluja!
Of met schermpjes gejengel verstommen tijdens een lange autorit.
In ruil voor deze voordelen lijken kinderen doorgaans élke minuut ze kunnen naar deze schermpjes te grijpen. Ikzelf heb bij mijn zoon allerlei regels proberen invoeren. Enkel binnen bepaalde uren op de gsm. Enkel buiten bepaalde uren op de gsm. Maximum schermtijd enz enz. Maar die schermpjes zijn met een heel leger: smartphone, tablet, playstation, laptop (“nodig voor school”). Mijn inspiratie om ze in te dammen geraakte soms op.
Op onze boerderij- en Opaalkust-éénoudervakantie hebben we nochtans een regel die heel goed werkt: kinderen mogen enkel op hun eigen kamer op hun schermpjes. Zo steken ze de andere buiten ravottende kinderen niet aan. Ouders zijn doorgaans heel blij met deze regel.
Bij tieners hebben we deze regel niet, maar toch zitten ze verbazend weinig op hun smartphone. Het felle zonlicht helpt natuurlijk 😊 maar blijkt dat er één iets nog prikkelender is dan hun telefoon: een bende leeftijdsgenoten. Als die bijvoorbeeld volleyballen of anders konkelfoezen samen, moeten gsm’s de duimen leggen.
Ook onder volwassenen zien we de gsm heel weinig op onze weekends en vakanties. Dat onze deelnemers komen met de bedoeling om andere mensen te leren kennen, helpt natuurlijk.
Ik zei het al vaker: wij hebben een zalig doelpubliek. Leuker en boeiender dan je gsm 😉.
Samen met 6930 anderen onze blog in je inbox ontvangen? Klik hier