Ken je het “ik ga vallen”-gevoel? Je hebt het doorgaans tijdens het vallen uiteraard. Het punt waarop je je controlegevoel noodgedwongen lost en je overgeeft aan de onvermijdelijkheid van je val. Als een gelaten dominosteen.
Het overkwam me onlangs in het treinstation van Berlijn. Ik stapte achterwaarts tegen mijn reistas (ik geef toe, niet mijn beste move ;-). Ik verloor mijn evenwicht en bevond me in het “ik ga vallen” universum. In dit universum gaat de tijd ontzettend traag. Ik had de gelegenheid om te denken: “Aiai, daar ga ik, ik ga nogal een figuur slaan midden deze drukte.” Waarop ik met een onelegante plof op de grond landde. Daar lag ik op mijn rug als een spartelende kever, midden in Berlin Hauptbahnhof.
En de domino liep verder, want een galante knapperd pakte me onder mijn armen om me recht te zetten. Nu zou je denken dat er een romantische wending volgde, maar dat dan weer net niet ;-). De domino was tot een einde gekomen. Tenminste, dat dacht ik, want toen ik even later mijn tas openritste, zag ik dat een zak chips was open geploft. De chips had zich als een ongecontroleerde domino over al mijn bagage verspreid. Een moment waarop ik hoopte dat iemand me plots een wit wijntje aanbood.
Gelukkig zijn er ook aangenaam verrassende domino’s. Bijvoorbeeld als je besluit te boeken voor een Tomeeto weekend. En in je buurt of ergens te velde in Vlaanderen, doet iemand anders dat ook. En nog iemand, en nog iemand, etc. De lijst met onbekenden is gevormd. De ontmoeting tussen deze individuen is onvermijdelijk.
Met deze mensen die je voor het Tomeeto weekend nooit had ontmoet, zal je 48 uur samen zijn. Babbelen, lachen, plagen, wandelen, mountainbiken, helpen, tafelen, feesten, … Onvermijdelijk ga je sympathie krijgen voor sommigen. Je ziet ze na het weekend terug, gaat naar hun verjaardagsfeestjes, ontmoet ook hun vrienden. De domino gaat onvoorspelbaar verder.
Samen met 4000 anderen onze blog in je inbox ontvangen? Laat je e-mail-adres achter links onderaan deze pagina.
