Onlangs kwam ik tijdens het joggen in Heverlee bos dit tunneltje tegen (zie foto). “Gek eigenlijk,” merkte ik enigszins filosofisch op. Want al door-het-bos-lopend waan ik me altijd Confucius op sportschoenen. “Hier momenteel géén licht aan het einde van de tunnel. Da’s pas morgen. Maar het licht is er nu, gewoon in de tunnel. Het komt bovendien niet, zoals we gewend zijn, vanvoor of vanboven. Maar vanonder. Sowieso niet uit de meest voor de hand liggende richting.”
In al mijn loop-euforie bedacht ik “misschien is er wel veel vaker licht dan verwacht, gewoon kwestie van het op te merken.” En gezwind jogde ik verder. Op de playlist kwam Anthem van Leonard Cohen. Niet meteen een uptempo nummer, maar who cares, als hij dat prachtige “There is a crack in everything, that’s how the light gets in” zingt.
In de maand december wens ik je allerlei lichtjes, grote en kleine, felle en veelkleurige, en vooral: onverwachte.
Samen met 4100 anderen onze blog in je inbox ontvangen? Laat je e-mail-adres achter links onderaan deze pagina.
Bij mij geen lichtjes deze morgen, maar bevroren atletiekpiste wat uitdaging was samen met de overenthousiaste hond achter de never ending frisbee. But we did it ;-).
Hond en eind van de tunnel gaan niet echt goed samen, maar toch.
Idem dito aan allen toegewenst!